Friday, December 16, 2011

16. To jest ta noc.



Guus Meeuwis - Het is een nacht


Je vraagt of ik zin heb in sigaret
Het is twee uur 's nachts, we liggen op bed
In een hotel in een stad, waar niemand ons hoort
Waar niemand ons kent en niemand ons stoort
Op de vloer ligt een lege fles wijn
En kledingstukken die van jou of mij kunnen zijn
Een schemering, de radio zacht en deze nacht heeft alles
Wat ik van een nacht verwacht

Het is een nacht, die je normaal alleen in films ziet
Het is een nacht, die wordt bezongen in het mooiste lied
Het is een nacht waarvan ik dacht dat ik hem nooit beleven zou
Maar vannacht beleef ik hem met jou
Ik ben nog wakker en staar naar het plafond
En denk aan hoe de dag lang geleden begon
Het zomaar er vandoor gaan met jou
Niet wetend waar de reis eindigen zou
Nu lig ik hier in een wildvreemde stad
En heb ik net de nacht van mijn leven gehad
Maar helaas er komt weer licht door de ramen
Hoewel voor ons de wereld vannacht heeft stilgestaan

Het is een nacht, die je normaal alleen in films ziet
Het is een nacht, die wordt bezongen in het mooiste lied
Het is een nacht waarvan ik dacht dat ik hem nooit beleven zou
Maar vannacht beleef ik hem met jou
Maar een lied blijft slechts bij woorden
De film is in scene gezet
Maar deze nacht met jou is levensecht

Het is een nacht, die je normaal alleen in films ziet
Het is een nacht, die wordt bezongen in het mooiste lied
Het is een nacht waarvan ik dacht dat ik hem nooit beleven zou
Maar vannacht beleef ik hem met jou

En ik hou alleen nog maar van jou
En ik hou alleen nog maar van jou

Monday, December 12, 2011

15. Ogień



Przytul mnie
Niech nic nie zdoła ugasić naszego Płomienia.





Źle, źle. Wszystko źle!



Wplątałam się w błędne koło bezsensu i bezsilności. Sama się napędzam złymi myślami, trwam w bezowocnym bezruchu.
Moje sumienie krzyczy "Ruszże się w końcu! Ćwicz! Płacz, że boli, poczuj słone łzy i pot, niech zabraknie ci tchu!"
Lecz mózg odpowiada "Ale... Po co..."


Friday, December 9, 2011

14. Strach przed nowym



I want  you to promise
That  you will never let me go.




Wybaczcie mi tą przerwę w pisaniu. Mnie samej nie jest to na rękę.
Niestety pojawiły się pewne problemy w związku ze zmianą dostawcy Internetu i stały dostęp będę miała dopiero od stycznia. Jednakże ani śmiem narzekać – takie przymusowe odcięcie się od wirtualnego świata dobrze mi robi, w końcu lepiej gospodaruję czasem, kończę czytać dawno zaczętą szóstą część Harrego Pottera, a w kolejce niecierpliwie czeka wspaniała książka Julesa Verne - Wokół Księżyca.

Muszę jednak przyznać, że brakuje mi możliwości pisania tutaj. Zaczęłam znów codziennie pisać w moim papierowym pamiętniku, lecz to nie to samo.





Dni powoli tracą swoją wartość, stają się tylko przeszkodą do pokonania. Powoli zbliża się 20. grudnia, dzień, w którym znów spotkam się z Nim, poznam Jego rodzinę, spędzę z Nim 3 tygodnie.

Boję się.

I nic tego nie zmieni. Strach zniknie dopiero, gdy Jego młodsi bracia – Devin, Damian i Giovanni - mnie polubią, gdy rodzice zaakceptują.
Jest to tym straszniejsze, gdyż nie mogę nic zrobić, muszę być po prostu sobą. Nie ma tu miejsca na zakładanie fałszywych masek… A dziś ciężko jest zostać zaakceptowanym przez drugiego człowieka.


W świecie ponurym i smutnym, gdzie człowiek szczęśliwy, dzielący się uśmiechem z obcymi na ulicy zostanie zakwalifikowany do gatunku „czubków i typów co najmniej niebezpiecznych”.

I choć jest ich coraz mniej, można jeszcze spotkać te Wyspy Szczęścia pośród czarnych wód Obojętności. Babcia poprawiająca ci kaptur, bo się krzywo ułożył, starszy Pan przepuszczający cię w drzwiach mówiąc przy tym z uśmiechem „proszę, młoda damo” czy ekspedientka w cukierni żegnająca się słowami „miłego dnia”.

Czy zaznając takiej dobroci świat nie wydaje się od razu piękniejszy?









Płatki śniegu wirują w powietrzu niczym małe nadobne baletnice, w skupieniu wykonujące swój niepowtarzalny układ taneczny.

Kot pogrążony w płytkim śnie wygrzewa mi kolana, akompaniując mi cichym mruczeniem.


Thursday, December 1, 2011

13. Klucz



Slow down and enjoy life.  
It's not only the scenery you miss by going too fast
- you also miss the sense of where you are going and why.





Dreszcz przeszył me ciało. Szczelniej owinęłam się kocem i zacisnęłam palce na gorącym kubku wypełnionym aromatyczną herbatą o smaku pomarańczy i goździków.
Kot przeciągnął się, sennie spoglądając w moje oczy.
Radio cicho odtwarza moje ulubione utwory, tworząc miłą atmosferę.
A ja, owinięta kocem i popijająca pyszny napój, uczę się japońskiego na kolokwia.





Grudzień już zawitał do mojego świata.
Wszędzie wokół czuć święta, pogoda nie pozostawia złudzeń - teraz nastało panowanie zimna, ciemności i wiatru.


Lecz w sercu nadal sierpień...